مثل بیرون آمدن چیزی از درونم و تصویر شدن بر پردۀ سینما. حسی که اگر به آن بها میدادم میتوانست سکوت چند روزه ای را مهمان مغز پرهیاهویم کند. دو فیلم را دوست داشتم. انگار یک نفر تو را از روی زمین پستی که جا خوش کردی و خیال میکنی غمهایت عمیقند و شادیهایت قشنگ بلند کرد و به جایی پرتاب کرد که کمی بودنت را قلقلک میدهد. مثل پارچه ای در باد. مثل پروازی نا به هنگام.

همه چیز یهو با هم به هم میریزه! پن هنوزم میتونم گریه کنم. برف می آمد و ما می رفتیم. حرف میآمد و ما میگفتیم. من و او دور شدیم از هم و شب. من و او دور شدیم از هم و شب. فقط میخوام بگم آروم باش! از توجیه های.

یکبار که پدرتان پای تلویزیون نشسته و دارد اخبار گوش می کند دو جفت جورابی که تازه برایش خریده اید را ببرید آرام بگذارید گوشه ی میز.

مامان گوشی به دست مطلبی میخونه در مورد خوراکی هایی که استرس رو کم می کنند و در ادامه میگه نمی دونم چرا چند وقته خیلی دلهره دارم. ته دلم خالی میشه . دایره استرس های هر روزه خودم در مورد آینده و گذشته بزرگتر و بزرگتر میشه. پنجشنبه 6 فروردینماه سال 1394. حتی اگر نخواهی هم تو حال و هوای عید قرار میگیری. خونه تکونی و خرید وترافیک و بوی نو شدن و تازه شدن و تمیز شدن. تو یه منگی خاصی انگار! عید دیدنی ها شروع میشه مثل همیشه. دیدن آدمهایی که دوسشون داری و هر کدوم به.