Ο λόγος της ύπαρξης του blog. Κι ας πονάει ο νούς, δεν είναι τίποτα το σημαντικόν,. Σταμάτα, μη, δεν είναι ώρα τούτη, πες μου κάτι ευχάριστον,.

Τίποτε δεν χάνεται, τίποτε δεν επιστρέφει το ίδιο, τίποτε δεν ξέρουμε. Aλήθεια δεν υπάρχει, μονάχα ο νους υπάρχει. Κι επειδή μου αρέσουν οι εκπλήξεις, έχω πάντα την αποθήκη μικροπραγμάτων μου σε ένα χάος. Ποτέ δεν ξέρω τι θα βρώ πάντα με εκπλήσσει. Μερικές μέρες πριν, καθάριζα το δωμάτιό μου πριν από μία από τις τελευταίες μου επιστροφές στο νησί. Μια από τις τελευταίες πριν κλείσει ο τρέχων κύκλος της ζωής μου δηλαδή. Βρήκα ένα γράμμα ερωτικό, προς την Άνα, ένα γράμμα που ποτέ δεν θα δ.

This is not a serious blog. Ο τίτλος από το τραούδι που παίζει των Cure. Εξεκίνησα τη νέα δουλειά στο κέντρο τάγκα του Λονδίνου. Prestigious institution, shit job. Μετακομίζω στο νέο φλατ το Σάββατο. Εμίλησα με τη νέα landlord τζαι εχτός απροόπτου θα μείνω τζιαμέ 2 χρόνια. Ετέλειωσα το foundation year 2 με ον.

Ποττέ εν ήμουν υπόδειγμα σωστής συμπεριφοράς στην τάξη, λόγο του μοναδικού μου έρωτα στο να πειράζω κόσμο ή να σκιτσάρω, στην εξάρτησή μου από τον ύπνο στο θρανίο και φυσικά το απίστευτο ενδιαφέρον που έβρισκα κάποτε στον τοίχο της τάξης ή κάποτε στο ταβάνι.