Wtorek, 24 grudnia 2013. Uczucie błogości, które doświadczamy podczas snu powoli przemijało i do Hermiony zaczęło docierać coraz więcej bodźców zewnętrznych. Zacisnęła mocniej powieki, bowiem drażniły je promienie słoneczne. Po chwili usłyszała czyjś głos, dlatego postanowiła otworzyć oczy. Odgarnęła z twarzy włosy i rozejrzała się dookoła, próbując się przekonać, czy wzrok jej nie myli. Też się cieszę, że Cię widzę Granger- usłyszała za sobą, a gdy się odwróciła ujrzał.

Cóż, zawieszam bloga z prostej przyczyny - braku weny na tę akurat historię. Nie czuję jej po prostu. Zamierzam jednak pisać dalej, jedną historię w samotności, a drugą będzie Dramione, lecz to już w formie bloga. Przepraszam jeżeli kogokolwiek w ten sposób zawodzę i obiecuję że kiedyś wrócę. Sobota, 24 stycznia 2015. Kiedy się obudziłam, było już jasno.

Mam nadzieję, że ktoś zajrzy. Kiedy nie możesz żyć bez wroga - DH. Możesz upaść niezliczoną ilość razy, ale nigdy nie zapomnij się podnieść. Gdy sięgniesz dna jedyna droga prowadzi w górę.