مهتاب رویی خاموش به گهوارۀ دل اسیرم مدام رویا می سازد. تمام روز را معطل مانده ام . دیروز هم همینطور گذشت چند روز است که انتظار کشیده ام. انگشت اشاره ام به شاتر خشک مانده اینبار محکم و دقیق صورتش را می اندازم. عکس این نیمه نقاب حوصله ام را خلال کرده باید تمامش کنم. نه بیشتر از اینهاست آرامش ام را گرفته من خلال اش می کنم. ترس و دلتنگی ام امان نمی دهد. صدای زنگ تلفن دارد ویرانم می کند باز یادم رفت فشارش دهم تا بی صدا بنالد. پلیس خوبی می شوی اگر من جایزه ی تو باشم.

رویای مهربانی تو دیریست همچون آتش در دلم زبانه می زند. دیروز هر کاری کردم نتونستم چیزی بنویسم. سه شنبه چهاردهم آذر 1391. با توجه به رسیدن صبح صادق. باش تا ظهر دولت ات بدمد.

حالا اینجا قراره هیچکس من بشه. به هیچکس من خوش اومدین! پس از این تنها یک چیز میان ما خواهد بود. و آن هم فاصله ست.