Sunday, October 21, 2007. سال هاست که مهر سکوت بر لب دارم. مدت هاست که می بایست سر به کوه . در سامانی که بی سامانی آنرا فرا گرفته است. در ملکی که بی غیرتی و بی همیتی در آن حکم می راند. آنجا که روزگار نامردان را بها می دهد. در زمانه ای که فریاد در گلو می ماسد. در هنگامه ای که غرت قربانی موقعیت می شود. در خراب آبد شهر بی طپش. دارها برچیده خون ها شسته اند. به راستی ایرانیانی که این همه کوس جوانمردی می زنند. آنانی که خود را ثمره تمدنی بی بدیل می دانند.

امروز صبح بعد از باز کردن در حمام دیدم که یک سوسک به پشت افتاده و مورچه ها دورش جمع شدن. خیلی زود متوجه شدم که هنوز نمرده و گاهی کمی دست و پا می زنه . ناگهان فکری به سرم زد . بی خبر از اینکه اون بالا غولهایی هستند که اگر اون رو ببینن یا با دمپایی لهش می کنن و یا با مواد شیمیایی خفه ش می کنن.