Benzeri bir vaka da 17 Ağustos depreminden sonra yaşanmıştkı hatırlarsanız. Hani türbanlı bir çekirge elinde dövizle kameralara poz vermişti. Bunlar bizi nereye götürür? Nasıl zaten yapıyorlar mı? Doğru yapıyorlar.

Pazartesi, Kasım 26, 2012. Ben bunu aylar önce yaşadım, sonra unuttum. Dün hatırlayınca unutmamam gerektiğini hissettim. İş yeri telefonundan kendi cep numaramı aradım. Fakat daha numara düşmeden kimi aradığımı unuttum. Beş saniye sonra gülmeye başladım; aslında korkmuştum. Salı, Ekim 23, 2012. Salı, Ağustos 21, 2012. Cuma, Aralık 31, 2010.

Ortalama bir on gün bekleyebilirdi her yazı mesela ama sanırım artık abartmışım. Demlensin diye değil geniş vakitler ayıramadığımdan; kabul etmeye bir süre yanaşmasam da artık Erasmus öğrencisi değilim ve hatta öğrenci de değilim.

Müziklerle yazıların harmanlandığı ıssız bir yer. Farkındayım, yanımda oldun her an, ki birlikte verdik kararlarımızın pek çoğunu. Benden daha iyi bilirsin bu duyguları, görmesen de beni. İstemiyorum başkasını, seninle konuşuyorum ya, yetmez mi? Beni bır.

Bu geçen zaman diliminde hiç mi kitap okumadım? Böyle de kitap mı bitermiş? Ee şimdi ne olacak? Gibi safsatalarıma imkan verilmemişti ya da tam uyuyacak iken uykumu kaçıracak düşüncelere de gark ettirmemişti.

Neyse konu döndü dolaştı bana geldi. Unutmamak nimetiyle ve unutmak nimetiyle nasiplendiğimi farkettik.

Orda bıraktığındaysa vazgeçtin saymalar adeta. Kirli kalmaz dünde kalmaz orda kalmaz kalmasın suya bas kirleri yumuşasın sonra sansın ki acımasız zaman bugünün yaşanmışıydı o. Alsın katsın bugüne, bugünden yarına aktarsın. Herkes bilir ki, eski hayatımız.