Καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν. Καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται. Καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου. Καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους. Με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους. Με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό. Με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους.

Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2009. Έπεσε σπόρος στην καρδιά μου. Κι ένα βλαστάρι τώρα ανάμνησης. Τρυπάει τη γη μου, το κορμί μου. Στα άσπρα σύννεφα να βρούνε. Κι όταν έφυγες τον κοίταγες. Μες τη σκιά θα τυλιχτώ. Μην έρθει πάλι στο φως.