توش پر سوسک بالدار گندست. فقط شیر آب جوش داره. شلنگشم همیشه افتاده رو زمین. تازه فرشته عذاب پشت در واستاده هی در میزنه میگه زود بیا بیرون. ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﺳﺖ! ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺭﻫﯽ ﻣﺮﺍ ﮔﺬﺭ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺮ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺧﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻬﺮ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺏ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ. ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎﻟﯽ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﺧﺮﯼ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ.

عاشقانه ي آرام من و تو. و تو چه مهربانانه لبخندم را پاسخ گفتي. شبیه عطر بهارنارنجی هستند در کوچه پس کوچه های پیچ در پیچ دلت. آنقدر عمیق که عطر بودنشان را تا آخرین ثانیه ی عمرت در ریه هات ذخیره کنی. شبیه ماهی قرمز کوچکی هستند که افتاده اند در تنگ بلورین روزگارت. جانت را با جان و دل در هوایشان تازه میکنی.