Pazar, Eylül 21, 2008. Ve de kimbilir bir ne zaman gelmek kismet olur; o zaman neler hatirlar, nasil hissederim merak ediyorum. Perşembe, Eylül 18, 2008. Bile bile lades denir buna. Aylardir Garda golu kenarindaki Gardaland isimli eglence parkina gitmenin hayalini kuruyordum ama oraya gidipte o rollercoasterlara binmemenin! Hayalini kuruyormusum megerse. Boyle bir sey olabilir mi allahaskina? Gelelim sevgili hiz trenlerine. Sabah sabah ilk olarak buna bindim, hizli degil ya, korkmaya ne gerek var dedim v.

Yaptığın işi iyi yap, idealist ol hatta azıcık control-freak. Ol anlayışı bebekle birleşince sçarowski. Cümlesi gün içinden bir kesit. Ona yaptığım en büyük kötülük onu dünyaya getirmek. E bu hatamı telafi etmek için elimden gelen en iyi ebeveyn olmak zorundayım. Meyvesini yedi mi o? Geri gelecek mi lan hayat? Olduğunu söylemesi; bu yaşama bir insan daha getirmenin.

Öğleden beri güneşi gören yoktu zaten. Akşam olmasına yakın hepten çöktü hava. Safları sıklaştıran kara bulutların altı çatılara değdi değecekti. Görece bir aydınlık, bulutlarla çatılar arasındaki ince bir şeritten ibaret kaldı. Oralı olmamaya çalıştım, çalışma lambamı yaktım. Bırakacağı belliydi ya yine de birden bıraktı kendini. Pencereye inen birkaç damlanın ardından bulvarın karşısındaki ev.

Hayat, siz onun üzerine düşünürken başınızdan geçenlerdir. Ne var ki birçoğunuzun medyadan takip etmiş olduğunu düşündüğüm YÖK kararı beni yeniden yazmaya teşvik etti. Görüşlerin ifade edilebilmesi için de anlamlı bir platform oluşmuş oldu. Ben de buraya bir SU mezunu olarak konuya ilişkin görüşlerimi yazdım. İzninizle bu yazıyı burada da paylaşıyorum.