دفرمه کردن آدم ها چیز قشنگی از آب در نمی آید. آن ها را همان طور که هستند دوست داشته باشید. همان طور که باید باشند. و دست هاش غنیمتی جنگی. نفس هاش حکایت از طوفان داشت. تقصیر من است که به کلمه ها اعتماد کردم. وقتی که چشم هایت غمگین بودند. چشم های من زیادی لعنتی اند. یک پست موقت لعنتی تر. لعنت به سه بامدادهای بی زوال. به فشار روی قفسه ی سینه ام. هوا که کم می شود. خیلی چیزها اضافی می آید.

شما رو به دیدن وبلاگ جدیدم در بیان دعوت می کنم. قدم رنجه می فرمایید! انسانم آرزوست. سلام بر شما دوستان عزیز. و سلام بر خون پاک شهیدان. و شهیدانی که در دشت نینوا به ندای امام عشق لبیک گفتند. و شهیدان رمضان خونین غزه.

به کلبه ی چوبی عاشقانه من خوش امدید. همه ی مداد رنگی ها مشغول بودند. هیچ کسی به او کار نمی داد. یک شب که مداد رنگی ها. توی سیاهی کاغذ گم شده بودند. مداد سفید تا صبح کار کرد. و آنقدر ستاره کشید که کوچک وکوچک و کوچک تر شد. صبح توی جعبه ی مداد رنگی.

حتی از پس ساده ترین احساسات آدمی بر نمی آیند. این واژه های بیهوده ان که افکارم را کوچک نشان می دهند. من آن چیزی نیستم که در این واژه ها خلاصه شده باشم. من فراتر از تمامی این واژگانم. فراتر از افکار و باور های تو. فراتر از منی ت خودم. من چه واژه ی کوچکی ست. در آنسوی واقعیت فراتر از آنچه هستم. پرسه می زنم در حوالی من. در حوالی خود خودم در فراسوی افکارم. و در حوالی انسان هایی که همانند شمارش معکوس تمام می شوند.