ناگاه اجل از کمین درآید که منم. چشم انتظار بوسیدن دست های مادربزرگ. مرثیه ای برای یک رویا. صندلی ها دور هم جمع می شوند. بر دوستت دارم هایی که به هم نگفتیم. این مرد که هر روز. دم غار من جا می گذارد. ببین بنان چطور با صدای من بغض کرده! هرکس که دید ر.

از آخرین روزی که نشستم خودمو توی آینه نگاه کردم مدت هاست که می گذره. آخرین روزی که توی آینه ی کوچولوی اتاقت خودمو دیدم یادم نمی آد. توی کمد کوچیک لباسات قایمم می کردی. به درش سه تا جا جورابی بود. آستینای پیرهن مردونه هات توی صورتم می خورد. ته کمدت با مداد شمعیام برات یه قلب قرمز می کشیدم. تو گل رز قرمزه که خیلی وقت پیش داده بودمش بهتو با یه چسب کاغذی چسبونده بودی ته کمد خشک بشه. می گفتی کمدت بوی منو می ده.

یادداشت های یک استعداد درک نشده. به آنچه یافتم اکتفا کردم .