Jeszcze wczoraj żegnałam Caxi na lotnisku. Objęła mnie mocno swymi bezpiecznymi ramionami, a ja odwzajemniłam uścisk. Dziewczyna w popłochu pobiegła do samolotu, machając ostatni raz na pożegnanie. Sama czułam pewien rodzaj tęsknoty, jakby nieznośna nuda nie chciała mnie opuścić, więc jak on to odczuł? Wydaje mi się to dosyć żałosne, aczkolwiek pomaga zachować anonimowość.

Wyszeptała, jednak na tyle głośno by robot mógł usłyszeć. Odwrócił się na pięcie w jej stronę, wskazał ludzkim okiem na tace z lekami w metalowych dłoniach. Gdyby pół-robot posiadał promienie w oczach, jak pewna kosmitka, taca z wodą i pigułkami zostałaby właśnie podpalona. To tylko dowód jeden dowód jego zdenerwowania i wielkiej troski o brata z wyboru. Mechanicznym palcem wystukiwał rytm, bardzo denerwujący.

Niedziela, 29 stycznia 2017. Dzisiaj będzie kilka nowych perspektyw, więc myślę, że raczej rozdział wam przypadnie to do gustu. Obudziłam się około godziny szóstej rano przytulona do Raito. Spojrzałam na jego twarz i uśmiechnęłam się. Przemyłam jeszcze twarz zimną wodą, żeby się do końca rozbudzić i wyszłam z łazienki. Najwyraźniej Raito już nie spał, bo siedział zaspany jeszcze na łó.