Piątek, 2 grudnia 2016. Syknęła boleśnie, przemywając rany chłodną wodą. Zatamowała krwotok i przeglądając się w lustrze, skrzywiła twarz niemrawo. Koszmar odszedł, ale wpłynął na jej ciało w dość nienaturalny sposób; zraniła sama siebie, wiedząc, że to może zdarzyć się ponownie. Niechętnie westchnęła i wróciła do łóżka, długo patrząc w sufit. Bała się ponownie zasnąć, ale w końcu przegrała znużona zmęczeniem poprzedniego dnia.

Miał ich już tak blisko. Byli na jego łasce i gdyby nie ten nagły atak pogody jego misja byłaby zakończona. Przeszedł szybkim krokiem w stronę miejsca gdzie zapadła się pod nim ziemia. Otwór prowadzący na powierzchnię był spory przez co huk wiatru był nie do zniesienia. On jednak musiał sprawdzić to o czym myślał. Spojrzał na niebo widoczne u góry i zauważył po czerwonej łunie, że słońce już zachodziło. Przez dziurę w sklepieniu można było zauważyć pierwsze oznaki świtu.

Niedziela, 10 lipca 2016. Przenikał przez wszystko w jej otoczeniu. Sprawiał, że nie myślała logicznie, jasno. Bała się bardziej niż wydawało się to możliwe. Ludzie wokół niej się nie bali. Im było już wszystko jedno. I tak wiedzieli, ze umrą. Było już jedynie cierpienie i oczekiwanie. Ci ludzie nie bali się śmierci. Obejmował małą, prowizoryczną piłkę.