Sunday, June 29, 2008. The airplane ride was cool. It was expecially neat when we flew in the dark. seeing all the lights over the cities was beautiful! The singing is also really neat to listen to.

گاهی وقتا همیشه باید سکوت کرد. که دیگه خودمم ندونم چجوری برگردم. کاناپه دونفره میشینم پاهامو دراز میکنم روی میزه روبروم. فقط پاندول ساعت بهم میفهمونه که دارم از ثانیه ها رد میشم. نگام به کلمه های سیاهه کتابه. اما بازم فقط یه تصویر جلو صورتمه. این روزا مثه یه دوربین کار میکنن فقط از لحظه ی اول عکس میگیرن و قاب شده میزارن توی ذهنم.

Abonne-toi à mon blog! Le plus beau cadeau de la vie. Le premier bonheur de notre vie. Y en a cent au monde.