Κι έτσι λοιπόν από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα από την Αθήνα στο Σύδνεϋ. Οχι πως ήρθα με το ζόρι, κάθε άλλο. Σε αυτές λοιπόν τις σελίδες, θα προσπαθήσω να καταγράψω την καθημερινότητά μου σε αυτήν τη χώρα που ονομάζεται Αυστραλία ή κοινώς Down Under. Παιδάκια στους δρόμους να παίζουν ξυπόλυτα, αυλές ανοιχτές, άνθρωποι χαμογελαστοί. Όλοι μας χαιρετούσαν, όλοι ήταν πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Μια παρέα παιδιών μας έδειξε το δρόμο προς την παραλία. Εκεί μου έκανε εντύπωση ο ήχος της.

Monday, June 21, 2010. Το κρύο είναι για μένα ό,τι η μήτρα για το έμβρυο, τα πόδια μου είναι κοντά και παχουλά και ο τρόπος που κινούμαι ξέρω καλά ότι χαρίζει γέλιο σε κάποιους ανίδεους, αλλά δεν παραπονιέμαι. Έκτοτε, ζω στα στενά των Εξαρχείων που βρωμάνε σαν το οισοφάγο της κόλασης, βγάζω με αδιαφορία από τα πόδια μου τα γ.

If anyone reading this wants me to mull over something and retort, just leave me a comment on one of the posts and I will get right on it! Tuesday, March 22, 2011. Well this is a tough one. There are a lot of facts left out of the question. What is the legal age for being left at home in your state? Does the boy have an alternative place to hang out? Have you had any contact with his parents? How much is having an extra kid around really bothering you? I think you have a few choices.

For the second time, we were at Kidzoona in Robinsons Galleria again.