S tímto blogem jsem překonala mnohé své neúspěchy a tvrdé začátky, které obnáší vysoká škola. Když tohle píšu, s nostalgií vzpomínám, na to jak vznikaly mé první články, jak jsem se snažila prosadit. Na tváři mi sedí lehký úsměv a v oku mě lechtají slzy. Nepomáhá tomu ani Adele, kte.

Czwartek, 26 lutego 2015. Rozdział VIII - W chatce na uboczu. Szybkim krokiem zmierzałam w stronę domu Salamandra, błądząc w gęstniejącym mroku i tonąc w błocie. Jedynym moim towarzyszem stał się księżyc, który tego dnia był w pełni. Oświetlał mi drogę lub zmieniał zwykłe krzaki w czyhające na mnie potwory. Zastanawiające, że choć tyle już przeżyłam, nadal przerażał mnie własny cień. Proszę, pomóż mi - powiedział, tym razem normalnie, ale tak cicho, że ledwo usłyszałam.

Jego króciutki ogonek w postaci mojej zacnej osoby. Od zawsze to było moje miejsce. Na każdej misji zostawałam umieszczana właśnie tam. Jednie czasami zdarzały się wyjątki, gdy potrzebna była natychmiastowa pomoc medyka. Tak, w tedy łaskawie pozwalano mi biec na przodzie z dwoma innymi osobami. Straż przyboczna? Pomyślałam stając nad drugim ciałem. Nogi, ręce, tułów i głowa, stanowiły teraz kilka oddzielnych elementów.