Stałam jak ten słup soli i zdenerwowana błądziłam oczami po okolicy. To i to rozwiązanie wydawało mi się być trochę niebezpieczne. Przełknęłam głośno ślinę i na trzęsących się nogach zrobiłam krok w tył. Dlaczego teraz, kiedy to potrzebowałam pomocy, nikogo nie było? Mogłam się jedynie modlić, że Jessi i Nathan mnie odnajdą, w co wątpiłam. 8212; Puść mnie! 8212; wciąż się wierciłam.

Podjęłam pewną decyzję - otóż postanowiłam potraktować tę historię jeszcze bardziej na serio i dopracować wszystko w najmniejszych szczegółach. Jako że zaraz zaczną się wakacje, będę miała sporo czasu, by wszystko przeczytać, dopracować niedociągnięcia z części pierwszej i zabrać się za kontynuację. A co w tym czasie z blogiem? Zachęcam również do zapoznania się z moim nowym opowiadaniem pt.

So so so sorry, Guys. A więc chciałabym zacząć od tego, że naprawdę mi przykro. Nie wiem, czy ktokolwiek jeszcze czyta tego bloga, zagląda tu czasami, czy w ogóle o nim pamięta. Ale czuję się naprawdę źle z tym, że przez tyle czasu nie dawałam znaku życia. Już jakiś czas temu całkowicie straciłam wenę do tego opowiadania i. ludzie! Chcecie czytać moje opowiadanie to wciąż. Pisze jedno na wattpadzie, na które wciąż. Mam wenę i uparłam się, żeby je skończyć.