Ne mikrop bir insanım ben, nasıl hadut bir tipim ah bir bilseniz. Geçen haftasonu sağlam bir kaçamak yaparak pek sevdiğim bir çocukluk arkadaşımın evine kaçtım. Giderken ev hediyesi olarak ne alsam diye epey düşündükten sonra pek şık bulduğum ferforje bir mumluğu çok içime sinerek paketlettim. Ve bu satırları yazan mikrop şahsiyet ben, kendi ellerimle aldığım hediyeyi kıskandım resmen! Babaannem ve dede.

I want you to notice that I am a camera now. A camera that observes, that captures, that records. Not an energy source anymore. I keep alternating my life to capture the best possible experience. I keep changing places to live, people to love, problems to solve. No, I am not a weirdo now.

Yaptığın işi iyi yap, idealist ol hatta azıcık control-freak. Ol anlayışı bebekle birleşince sçarowski. Cümlesi gün içinden bir kesit. Ona yaptığım en büyük kötülük onu dünyaya getirmek. E bu hatamı telafi etmek için elimden gelen en iyi ebeveyn olmak zorundayım. Meyvesini yedi mi o? Geri gelecek mi lan hayat? Olduğunu söylemesi; bu yaşama bir insan daha getirmenin.

Disarida deli gibi akan bir hayat ben pause basilmis bir televizyon gibi donup kalmisim. Zaman gectikce ben daha da geriye gidiyorum sanki. Gozumun onunde son kapi onunde babasina simsiki sarilmis bir cocuk. Sanki ellerini acsa babasi kaybolacak farkinda birakirsa biliyor ki uzun bir sure sarilamayacak. Son kapi onunde ogluna simsiki sarilmis bir baba. Biliyor ki eger acarsa kollarini koparirsa canini uzun bir sure koklayamayacak evladini saramayacak. Ben uzaktan izliyorum bakiyorum sevgilerine.