Γιατροσόφια, κόλπα, σχόλια και άλλα πολλά. Όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,. Επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,. Όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,. Όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,. Όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του. Όποιος αποφεύγει ένα πάθος,. Όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου. Και τα διαλυτικά σημεία στο ι αντί τη δίνη της συγκίνησης. Αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,.

Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους . Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους δεν είναι εθνικιστές, δεν ταυτίζονται με καμιά χώρα, γιατί η λατρεία της πατρίδας φέρνει τον πόλεμο, που σκοτώνει ή ακρωτηριάζει τα παιδιά τους. Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους θα ανακαλύψουν ποια είναι η σωστή σχέση με την ιδιοκτησία, γιατί το ένστικτο κτητικότητας έχει δώσει στην ιδιοκτησία μια τεράστια και ψεύτικη σημασία που καταστρέφει τον κόσμο.

Ανοίξτε τα αυτιά σας! Και δεν τελειώνουμε ποτέ. Στο Ανοίξτε τα αυτιά σας! Ας βάλουμε μια σειρά. Πάτησε εδώ και θα ενημερώνεσαι για τις σκέψεις μου αμέσως μόλις τις κάνω. Μαζί με 233 ακόμα followers. Η θάλασσα των ονείρων μου. Κάθε τέλος είναι μία νέα αρχή. Ανοίξτε τα αυτιά σας! Αλλάξαμε στέκι. φεύγουμε από εδώ,και το καλό που σας θέλω να ακολουθήσετε! Ιουνίου 4, 2014.

Kαι ναι, είναι πλέον επίσημο! Αποχαιρετώ το πρώτο μου, δειλό καταφύγιο και μετακομίζω σε μία νέα στέγη. Οι βαλίτσες μου είναι γεμάτες με τα ίδια όνειρα, την ίδια απερίγραπτη αγάπη προς την έκφραση των συναισθημάτων μου, την επικοινωνία, το ταξίδι προς νέες γεύσεις, κοσμοθεωρίες, καινούργιους ορίζεντες και απάτητα φεγγάρια. Θα σας ήμουν απίστευτα ευγνώμων αν με επισκεπτόσασταν στο καινούργιο μου δρομάκι! Καθόταν σε μία γω.

Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 2014. Does it feel like love. You better be careful what you say. A lot of big things get said when we turn out the lights. Rob you blind or steal your honor. But I just got to know is it real enough. Does it feel like love. Does it feel like thunder. Does it feel like love.

Αφιερωμένο σε αυτούς που ακόμη ονειρεύονται. Τετάρτη, 6 Μαρτίου 2013. Ούτε μία φορά δε με αναζήτησες, μάλλον συνήθισες στην απουσία μου, ίσως συνήθισα κι εγώ! Γίναν όσα μας χωρίζουν ένας απέραντος ωκεανός ανάμεσα μας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, μία πικρία μου έμεινε και εκατοντάδες στιγμές, ως ανάμνηση των περασμένων. Υπήρχαν φορές που θύμωνα, έτσι θυμόμουν τα άσχημα και ένιωθα καλύτερα. Άλλες φορές πάλι ενοχές βασάνιζαν τις σκέψεις μου! Ναι έχω κάνει λάθη το παραδέχομαι, λάθη όμως έκανες κι εσύ! Πέρασα μ.