Środa, 12 czerwca 2013. Leniwym krokiem zeszłam ze schodów. Mimo tego, że spałam kilkanaście godzin odczuwałam wielkie zmęczenie gdyż wszystkie wydarzenia z wczorajszego dnia nadal błądziły po mojej głowie. Do pewnego czasu miałam to wszystko za głupi sen jednak całość wydawała się zbyt realistyczna. W salonie zastaliśmy brązowookiego bruneta rozłożonego na kanapie. Chłopak dokładnie lustrował ekran telewizora. Ba! Mi również- zarumieniłam się przytakując. Cała nasza rozmowa nie potrw.

Nie chce już nikogo zawodzić. Moje ambicje całkowicie zostały zrównane z błotem, nie umiem się zmotywować do pisania rozdziałów. To wszystko jest tak wymuszone. A nie chce żeby to było sztuczne co pisze, tylko prosto z serca. Gdyby ktoś jednak był zainteresowany moją działalnością to jestem współautorką tego bloga KLIK.

Taryfy ulgowej też za bardzo nie mamy. Na nasze usprawiedliwienie możemy tylko zaliczyć fakt, że jesteśmy w trzeciej gimnazjum. I oczywiście bez egzaminu w kwietniu by się nie obeszło. Końcówka roku też nas wykończyła. Sami pewnie dobrze to znacie. Latanie za nauczycielami, poprawianie sprawdzianów, próby na zakończenie. Teraz na szczęście czeka nas 2 miesiące wolnego. Czy będzie mogła ponownie zmienić status na facebooku? Czy będzie to jeszcze możliwe? .

Wyszłam z pracowni językowej udając się na stołówkę. Cześć Daisy - uszczypnęła końcówkę ucha. Hej Lily - zbliżyłam się do niej witając się, na co ona niechętnie objęła mnie jedną ręką. Siadaj - zmieniła punkt obserwacji. Usiadłam w wyznaczonym miejscu wykładając torbę na stolik. Więc nie masz nic przeciwko jeśli się z nim spotkam? Z czego się śmiejesz? Pożegnał.

Dodaję rozdział, ponieważ poczułam taką potrzebę. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Harry oparł się o najbliższe drzewo czując, że zamarza do szpiku kości. Powietrze było zbyt ciężkie, nawet na tak srogą porę roku, a do tego jego ubrania zostały przemoczone przez topniejący na nich śnieg. A jednak nadal się uśmiechał. Za co ty mnie, życie, tak ukarałeś? Wyszeptał, nie poruszając niemal ustami.