BLOG MÓJ I WERONIKI! Udostępnij w usłudze Twitter. Wtorek, 20 marca 2012. Stoję nad urwiskiem żegnając się z życiem. Najpierw odeszła moja mama, później tata a teraz odejdę ja. Już na zawsze będę z nimi. Przecież i tak nie mam dla kogo żyć. Dla ludzi którzy się ze mnie wyśmiewają? Może już dawno umarłam? Może dlatego mnie nie zauważał? Treść listu była następująca.

12 153 - za każdą godzinę, jaką przeze mnie cierpiałaś. Harry miał rację, trudno było to ukryć. Miałem nadzieję, że jednak nikt inny tego nie zauważył. że powinieneś nim porozmawiać, jak wyjdzie z odwyku. Powiedział cicho, a ja przytaknąłem. Jak wszystko już będzie okej. tylko nikomu o tym nie mów. Boję się, że mnie odtrącą. Erm Idę po kawę, chce ktość? Mógłbyś wziąć mi herbatę? Najpierw won pod prysznic! Jak on się czuje? .

Believe, all your dreams can come true. Poniedziałek, 9 kwietnia 2012. Wiedziałam, ze tak się stanie. Prędzej czy później i tak by się to zdarzyło. Jestem z siebie dumna, ze dotrwałam, aż do 8 rozdziału! Jednak takie było przeznaczenie. Ale czy to oznacza, ze Wam o nich nie powiem? Nie powiem, co miało się stać! Pusta, pustka, pustka. Czy Wam je udostępnię? Przesuwając wzrok po ni.

Westchnęłam, lekko podnosząc się do pozycji siedzącej. Wygładziłam lewą dłonią białą bluzkę, a prawą przeczesałam kosmyki moich rudych włosów. Podążyłam wzrokiem na ścianę, która była pomalowana na odcień wrzosu i popatrzyłam się na kalendarz, wiszący na niej. To już ponad trzy miesiące. A wszystko pamiętam jakby to było wczoraj. Nie, stój, wróć. To nadal tak cholernie boli. A może po prostu mu się znudziłam? Był taki za.