پدرم روضه ي رضوان به دو گندم بفروخت . ناخلف باشم اگر من به جويي نفروشم. نامه ای در حمایت از هلهله ها. قرار بود با خیابانی که از آن ور آب اجاره کرده بودیم. و بارانی که بر فراز دریاچه بیتوته می کرد. و از آن به بعد نامه ای لابد با سلام وخسته نباشید شروع کنیم. که علارغم عارض شدن عوامل وارفته ی رویا. و البته تقصیر بلند گیسو های با سنجاق-آلوده ی شماست.

را زمزمه ميکنم از وحشت قيافه هايی که ميبينم. با سرعت و بدون استراحت می تاخت و مطمئن بود با این سرعت تا یک روز دیگه به کاروان میرسه. اما هنوز نصف روز راه نرفته بود که احساس کرد بوی عطری که در فضا بود بیشتر شده و خیلی به کاروان نزدیکه. مستان همه افتاده و ساقی نمانده.

Lashes great fall on your back. Pressed down around your head. That beats in the air. When is it enough? Yet you bore it. All thrones belong to you. Yet I keep taking it back.

ماوراء افق هایی که جوانی می زیستیم . در دنیای معجزات و جاذبه ها. رویاهای بی مرز استوار پرسه زدند. زمانی که ناقوس جدایی به گوش می رسید . به موازات جاده های بی انتهای ابدیت. برای ربودن رویاها زمان را هم پشت سر گذاشت. زمانی که خورشید هم درخشان تر بنظر میرسید. بلندای آرزوها تا ابدیت متوقف ات خواهند کرد. به هوس هایی که هنوز بی پاسخ اند. چشمهای خسته ما هنوز افق را می نگرند. به اندیشه اینکه بارها در انتهای این جاده بوده ایم.

الان صد ساله که این دخترها اینجا چیزی نمینویسن. ولی بنازم امید شما رو که هر روز سر میزنید. سه شنبه 12 اردیبهشت 1385. را زمزمه میکنم از وحشت قیافه هایی که میبینم. سه شنبه 12 اردیبهشت 1385. وقتی هر روز با ندیدن تو نمره عینكم بالاتر می رود. و تو مجبور می شوی كه نزدیكتر بیایی.