که چه نادان بودم دیروز. شعر برداشتی است آزاد و نه لزوما واقعی از اتفاقی که در گذشته رخ داده یا در آینده باید اتفاق بیافتد. شعر نمیتواند در زمان حال زیاد دوام بیاورد. زمان حال چون واقعیت محض است و خدشه بر آن وارد نیست و چون قابل تفسیر و تاویل نیست مناسب حال شاعر و شعر نیست. شاعر یا باید خود را در افسوس و افسون افعال ماضی غرق کند یا در آمال و آرزوهای از جنس مستقبل. شاعر را نباید جدی گرفت و نباید به شعرش سخت گرفت. و کار ما این است که از تماشای این شکار ادبی محظوظ شویم.

اینجا هر کسی فقط یک شمع روشن می کند! من اگر جین بشم. از دنیای ادم بزرگا میترسم. از دنیایی که اشتباهات خودشونو نمیبینن. از دنیایی که فقط . اشکهامو برای همه نمایان میکنم. و با صدای بلند و دیوانه. من همچنان بی عقل و بی قلب خواهم ماند. نمیدونم به چند روز احتیاج دارم. شاید تو یه روز بیای تیمارستان بهم سر بزنی. من و رویاهام و زندگی و مرگم.

تمامه حس چشاییم را روی لبانت.

امارگیر حرفه ای وبلاگ و سایت.