15 sierpnia, to dla mnie bardzo ważna data. Dokładnie rok temu, pojawiło się tutaj pierwsze opowiadanie. Troszeczkę się przeraziłam i postanowiłam odwlec w czasie ten przykry moment dla mnie i mam nadzieję dla Was.

So so so sorry, Guys. A więc chciałabym zacząć od tego, że naprawdę mi przykro. Nie wiem, czy ktokolwiek jeszcze czyta tego bloga, zagląda tu czasami, czy w ogóle o nim pamięta. Ale czuję się naprawdę źle z tym, że przez tyle czasu nie dawałam znaku życia. Już jakiś czas temu całkowicie straciłam wenę do tego opowiadania i. ludzie! Chcecie czytać moje opowiadanie to wciąż. Pisze jedno na wattpadzie, na które wciąż. Mam wenę i uparłam się, żeby je skończyć.

Poniedziałek, 8 grudnia 2014. Do tej pory na blogu mam 853 wyświetlenia, co jest dla mnie naprawdę niesamowitą liczbą! Ale jest lepiej - 100 komentarzy! DZIĘKUJĘ TAK BARDZO, BARDZO, BARDZO! To, że WSZYSTKIM PO .

Środa, 12 sierpnia 2015. Wpatruję się jeszcze kilkanaście sekund w tablicę, wodzę wzrokiem po całych drzwiach. Mijają sekundy, czy minuty? Słyszę bicie swojego serca. Może to mój głośny oddech? Dlaczego jest mi tak bardzo niedobrze? Dlaczego mam wrażenie, że zaraz upadnę. Że nie uda mi się już wstać? Nie zaostałom.

Niedziela, 22 lutego 2015. Matka siada na swoim ulubionym fotelu i próbuje się pozbierać. Stoję zdezorientowana, po czym szybko podbiegam do niej, ładuję jej się na kolana i przytulam do mokrego od łez maminego policzka. Próbuję ją pocieszyć, nie zdając sobie sprawy z tego, co się dzieje. Biały człowiek podchodzi do mnie bliżej, całkowicie nie wiem, o co chodzi.