Ο Πριγκηπας που εγινε Βατραχος. Changed, who cares about the poushtomalakas? Αγκαλιασεν τον τζιαι εκατσαν τζιαι εξιμαρησαν που την αμμο, τζιαι ο Μιχαλης ειχεν αγκαλια το Μανωλη παστην αμμο λες τζιαι εξεραν ο ενασ τ.

Μαλάκας είμαι, ό,τι θέλω λέω. Σήμερα όμως τον πήγα μια βόλτα. Σήμερα μια γυναίκα με κοίταξε στο δρόμο. Για μια στιγμή κολακεύτηκα αλλά μετά θυμήθηκα ότι φορούσα το σομπρέρο μου. Ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατό μας. Όταν είμαι όρθιος δεν μπορώ να διακρίνω καλά αν έχω κόψει τα νύχια των ποδιών μου ή όχι.

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011. And when it hurts like a son of a bitch just before apathy sets in, you realize that you took the right decision for everyone else but yourself. But at what cost? Αναρτήθηκε από Virtual Dreamer. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Making space in my head.

Πρωτότυπο έννεν? Τούντη φορά όμως έννεν δικό μου το δράμα. Εν της αξίζει ρε κουμπάρε να της κάμνεις έτσι. καφέ λιλλλλίτσια! Γιατί εν με ξέρεις καλά φίλε μου νομίζω. Καθόλου καλά! Τούτα πανω στο ζήτημα! Γιατί.