Życie to chwile, momenty, sekundy. Środa, 29 lipca 2015. Jak widać nie zapomniałam o blogu i o Was. Trochę mnie nie było, ale dwie notki w miesiącu to i tak cud. Wiecie, ja jeszcze nie do końca czuję potrzebę pisania. Nie wiem, może ta pora roku tak działa czy coś. Pierwsze dwa dni tygodnia były ciekawe. Na dobry początek - domowa pizza na obiad zrobiona przez dobrego kolegę. Faceci zdecydowanie lepiej wyglądają w kuchni niż kobiety! Udostępnij w usłudze Twitter. Nie wiem jak mam zaczą.

Mimo ludzi w pracy, już nic nie naprawi tego, co tam ostatnio przeżyłam. Pierwszy raz zechciałam po prostu się rozpłynąć, zniknąć, zemdleć, uciec, popłakać się, cokolwiek. Nie będę dłużej tkwić w tym bagnie. Jestem chora, mam problemy, chcę mieć spokój, odpoczynek, a potem zająć się studiami. Nie chcę tam już wracać.

Piątek, 20 marca 2015. Love me like you do. Mam ochotę zaszyć się w swoim mieszkaniu, wrócić do pisania i nie żyć swoim życiem. Niestety wiem, że to by tylko pogorszyło mój stan. Muszę chodzić na zajęcia, wychodzić z domu, a jest to dla mnie cholernie trudne. Zaskakująco wróciłam tu nie po to, by użalać się nad czymś, co tak trudno jest zmienić. Wróciłam, by ponarzekać na facetów! Cieszę się, że mam, gdzie wracać - egoistycznaa. Love me like you do.