هذیان در تب ۳۶۰ درجه. چهارشنبه 13 مردادماه سال 1389. هر بار که یکی از دوستانم از این جزیره میره به یه دنیای دیگه دلم میگیره. با اینکه می دونم میره جایی که خیلی از اینجا بهتره باز هم حتما برای. گریه میکنم و میاندیشم که باز تنها تر شدیم. و اونها هم میرن که تنهایی های. توکا نیستانی هم دوهفته ایه که رفته و مریم و صبا تا آخر مرداد میرن. در آغاز هر فصل کسانی رو در ذهن دارم که اسمهاشون رو مرور کنم و بگم. جات خالی رفتی و ندیدی تابستان یا پاییز امسال مثل هیچ کدوم از فصل.

Ai un caractère bizare .

Abonne-toi à mon blog! Poster sur mon blog.

بعد از آن دیر آمدنهایت بار دیگر زود می رفتی. سمت دور از دست با لبخند یا که بغض آلود می رفتی. لحظه ای بعد از خداحافظ در فضا عطر تو می پیچید. دست من بوی تو را می داد بوسه ام سوی تو می کوچید. سایه ات در ظهر تابستان رو به یک دیوار می لغزید. ای که در آنسوی رویاها باز چون تصویر یک خوابی. آرزوی وقت بیداری گاه اما نقش بر آبی. کاش فانوسی بیاویزم در شب راهی که تاریک است. بعد از آن دیر آمدنهایت لحظه ی دیدار نزدیک است. ای که می خواهی و می خواهم تو را! .