Τρίτη, 4 Αυγούστου 2015. Πέμπτη, 16 Απριλίου 2015. Τι πρέπει να του τάξεις. Του τάξεις ονειρεμένες αποδράσεις,. Τον κόσμο, τον εαυτό του;. Ήρθε το παιδί και σου ζητάει. Την τέχνη του μη τεχνητού. Χάδια, χαμόγελα, χαρά, διαχύσεις. Κι εσύ δεν ξέρεις τι είναι αυτό.

Τις μέρες και τις νύχτες. Κι οι θύμησές της με γερνούν. Χρόνε, τα ίχνη σβήνε. Και συ, ωραία δεσποινίς. Πες μου τι ώρα είναι. Κι είπες πως δεν αντέχεις πια. Και θες να φύγεις μακριά.

Τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι δείχνουν. Άκου να δεις τι σκέφτηκα. Η σελίδα Σκέφτομαι και Γράφω φιλοξενεί τα δικά μου προσωπικά κείμενα, ποιήματα και σκέψεις. Εδώ φιλοξενούνται κείμενα, ποιήματα και σκέψεις που ακούστηκαν ή γράφτηκαν από άλλους, φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Αν έχετε γράψει κάτι και θα θέλατε να φιλοξενηθεί εδώ, απλά επικοινωνήστε.

ΔΕΙΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΗΝ ΕΡΤ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΕΥΤΙΚΟ ΤΥΠΟ. ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΡΤ ΑΠΟ ΕΔΩ. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2012. Τι θα συνέβαινε αν ο τυφώνας χτυπούσε τη Κύπρο αντί τη Νέα Υόρκη;. Από σκίτστο του Μαυρογένη, αναδημοσιευμένο στο έργο του.

ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΡΟΥΠΗ. Τον άντρα της τον πέτυχε το βόλι και τον ξάπλωσε στο Γράμμο. Έμεινε με τη νάκα γιομάτη. Τι σερνικό, τι θηλυκό. Άνθρωπος από τον άνθρωπό της ήτανε. Μέρα με την μέρα άξαινε, σα να το τράβαγες από το τσουλούφι, τούτο το θηλυκό. Πότε κιόλας γίνηκε για γαμπρό;. Τι είναι εδώ, κόρη;! Κάνεις πως δεν ξέρεις;. Τι να ξέρω; Τι βλέπεις εσύ και δεν το βλέπω εγώ;.

Σαν μπολσεβίκος σε άγρια απεργία. Σαν φοιτητής που κάνει βήματα προς την ελευθερία. Τον Μάη ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Τον Αύγουστο πρόδωσαν την αγάπη μου. Τη μια φορά σαν απεργός εργάτης στη Θεσσαλονίκη. Κι ως εξόριστος στον Άη Στράτη η δεύτερη. Τέλος, Δεκέμβρη σκότωσαν την αθωότητά μου. Ξυπνώντας μέσα μου μια υποταγμένη συνείδηση. Πέρασαν τα χρόνια, ούτε ηλικιωμένος, ούτε παιδί. Βαδίζω στον δρόμο της εξέγερσης μαζί σας.

Στο μετέωρο βήμα της ποίησης. Ποίηση στο ξέφωτο του Λογισμού. Κυριακή, 16 Αυγούστου 2015. Με το σύννεφο στο πρόσωπο. Πως αλλιώς, αφού κάποτε,. Αυτό που χαρίζει τη ζωή. Να φωτίζει τη σκοτεινιά του απείρου. Με τη λάμψη του φεγγαριού στα μαλλιά σου. Τότε που η σιωπή κι ένα χάδι θα αρκούν.

Στην ουσία ένα ολόκληρο έργο δεν είναι παρά εκτίμηση ενός δευτερολέπτου. Και όλη η διάρκεια μιας παράστασης δεν είναι παρά μια απόπειρα να αποσαφηνιστεί αυτή η πυκνότητα του ενός δευτερολέπτου. Αυτή την επώδυνη και άγρια αίσθηση προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόσω στη δουλειά μου. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τρίτη, 25 Δεκεμβρίου 2012. Για μένα η Σάμος είναι τα πεύκα, τα βραχάκια,.