نه اینکه روزهای قابل نوشتنی نباشند این روزها . اتفاقا پر شدن از اتفاق های رنگ رنگی! ولی خب دلیل های زیادی دست به دست هم میدن که من فقط بتونم با گوشیم شماها رو بخونم و نتونم بنویسم! یه وقتایی . یعنی یه شبایی فکر میکنم به نوشتن پست های طولانی . هی جمله هامو درست میکنم واسه نوشتن . هی منتظرم کار آبجی تموم بشه و شروع کنم به نوشتن ولی همیشه ی خدا هم در حال غوطه خوردن در همون پست های طولانی به یه خواب عمیق میرم! حیف که احترام بزرگ تر واجبه! اینقدر که چند روز موند.

ای کاش هیچ وقت با تو ,تو ای آنکه حاضر نیستم دنیا را با تو عوض کنم, آشنا نمیشدم. هر چی آرزوی خوبه مال تو. هر چی که خاطره داری مال من. اون روزای عاشقونه مال تو. این شبهای بی قراری مال من. با تو هستم اي مسافر. اي به جاده تن سپرده. منو از ياده تو برده. منو از ياده تو برده. تو رو ياد من مياره. با تو من چه كرده بودم. بي صدا و بي تفاوت. سرد و بي صدا شكستي. سرد و بي صدا شكستي. به گذشته بر مي گردم.

Totally did a P90x workout this morning and it kicked my ass. I was shaking afterwards it was so intense, going to keep at it though! No pain, no gain. And this ghastly gross body has got to go. Trying to decide what to wear for New Years. So, so you think you can tell. A smile from a veil? .