Plany, a z planów nic. Podobno poddanie się jest oznaką słabości. Pomyśleć, że tylko jeden moment w życiu, jeden dzień, może wpłynąć na prawie 300 innych dni i nie wiadomo na ile jeszcze. I co wtedy? Ano nic. Życie toczy się dalej, dni płyną dalej, ale już nic nie jest takie samo. Długo zastanawiałam się na tym wpisem, ludzie nie chcą przyznawać się do porażki. Nikt tego nie lubi i tak, nikt tego nie chce robić.

Poniedziałek, 20 kwietnia 2015. Student vs patomorfologia runda 1. Z przyczyn ode mnie nie zależnych nie mogłam przez pewien czas pisać.

Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve. Czwartek, 13 sierpnia 2015. Praktyki - dzień VIII i IX. Katar skutecznie utrudniał mi dzisiaj życie. Do południa nie działo się nic ciekawego, siedziałam na oddziale, robiąc to co zwykle.

Długie włosy miałam od przedszkola. Zazwyczaj podcinałam tylko końcówki, od czasu do czasu ciut więcej, ale generalnie były to kudły długie i proste jak, no dobra, nie wiem jak co. Wszyscy się zachwycali, że takie ładne, ojoj. Czy o włosach którejkolwiek małej dziewczynki tak się nie mówi? Ale modne zaczęły być tzw. boby i zamarzyłam, żeby się na takie cuś ściąć na koniec podstawówki. W rodzinie oczywiście krzyki i jęki, że nie, w życiu! Krótkie ci nie pasują! Można się przemęcz.

Ogólnie nie imprezuję, ale od tygodnia powody do celebrowania znajdowały się dzień w dzień.

Piątek, 30 stycznia 2015. Nigdy nie śpię tak dobrze jak w sesji. Oj, Ewuś, Ewuś - czyli o praktykach w POZcie.

I co - myśleliście, że koniec z medycyną na te wakacje? Tak, tak, praktyki skończyły się już hen daleko i dawno temu. Wcale nie były zbytnio fascynujące i obfite w doświadczenia, co odróżnia je znacznie od tych w roku ubiegłym. Trudno, bywa i tak. Lekko zrezygnowany złożyłem już nawet fartuch i stetoskop Ewę. Ludzie, którzy tam przychodzą są. Mają ściągnięte usta, skupione twarze i błyszcząc.

Spełniając marzenia, na drodze do medycyny. Środa, 14 stycznia 2015. Czwartek, 4 grudnia 2014. Trochę wybiłam się z rytmu, i choć kilkakrotnie zabierałam się za pisanie. Cóż, nic nie poradzę, ten blog już chyba zawsze będzie kojarzył mi się w pewien sposób z Kordianem. Trochę wyleczyłam się ze znieczulicy, która pod natłokiem problemów, przylgnęła do mnie jak pasożyt i wysysała ostatki sił.