69 Diamencik w srebrnej koronie. Bo miłość jest jak drzewo, sama z siebie rośnie. Głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka. I nieraz na ruinie serca dalej się zieleni. To wszystko wydaję się nie mieć sensu. Pytam ze zdziwieniem, gdy Niall po prostu wpatruje się we mnie swoimi intensywnie niebieskimi tęczówkami, zamiast podjąć jakiekolwiek działania w celu opuszczenia samochodu. Musimy już iść - szepcze pomiędzy kolejnymi muśnięciami. Wiesz, to cholernie pociągając.

Pukanie do drzwi rozlegało się w moim pokoju już od kilkudziesięciu minut. Nawet się nie łudziłam, ze zobaczę tam rodziców próbujących mnie pocieszyć - co to, to nie. Pewnie stała tam moja wnerwiająca siostra chcąca znowu zaszczycić mnie swoją, jakże złośliwą uwagą, uwagą. Tyle, że ona wymiękłaby po chwili. Czyżby moja ukochana mamusia zaczęła się o mnie martwić? Jak na zawołanie, zza drzwi odezwała się matka. Och, odpuść sobie! Tak na początku, to przepraszam, że nie mówię.