Opleceni pajęczyną przeszłości, zapominamy o teraźniejszości goniąc przyszłość. Sobota, 27 lutego 2016. Witam Jakiś taki krótki i mało treściwy ten rozdział ale postaram się żeby następny był dłuższy i ciekawszy, jednak mimo wszystko życzę miłych wrażeń przy czytaniu. Westchnęłam ciężko i zwiesiłam lekko głowę. Ależ ze mnie idiota! .

Piątek, 24 stycznia 2014. Wiem, że czekacie na nowy rozdział. Przykro mi, ale mam chyba jakiś zanik wany. Staram się i piszę po kilka linijek dziennie, ale idzie to bardzo wolno. Mam nadzieję, że już niedługo wrócę do Was z nowym rozdziałem.

Berichte der VIP Garderobiere aus dem Berlinalepalast. Ich habe jegliches Gefühl für so was verloren. Ich stehe morgens einfach in aller Frühe auf, reihe mich in die laaaaaaange laaaaange Schlange der Menschen mit Brötchentüte, coffee to go und Berlinaletasche ein und stehe eine halbe Stunde in der Kälte an, um mir meine Tickets zu holen. Gestern war ich danach noch kurz zweieinhalb Stunden im Büro, heute habe ich das mir und den anderen gespart.

Eu não seria nada sem música. Sabe, posso até ficar um dia inteiro sem internet, mas acho que morro se tiver que ficar um diazinho se quer sem ouvir as músicas que eu gosto. Pra mim música tem alma, tem sentimento, tem personalidade. Me fazem companhia não importa onde ou como eu esteja. Algumas são passageiras, outras eu me canso. Aquelas músicas atemporais, como essas duas do The Mission. Que irão me acompanhar pro resto da vida. Like a Child Again, alegre, fofa e apaixonada.