In this life we are fighters. Wtorek, 7 lipca 2015. Rankiem zbudził mnie zapach tostów oraz parzonej kawy, dochodzący z kuchni przez otwarte drzwi sypialni. Bez wątpienia wiedziałam, że to brązowooki przygotowuje jedno z moich ulubionych dań. Powoli zwlokłam się z łóżka i leniwym krokiem udałam się do kuchni, po drodze przecierając oczy. Serdeczny uśmiech bruneta od razu postawił mnie na nogi sprawiając przy tym, że kąciki moich ust mimowolnie powędrowały ku górze. Zapytał, wskazując na kawę.

Angel, długo jeszcze? Przepraszam, byłam umówiona z panem Corelinay. Pokój numer 203, pan Corelinay już czeka. Więc Angelo, w końcu przeanalizowałaś moją propozycję i zgadzasz się? Tak-odpowiedziałam niepewnie, ale z uśmiechem na twarzy. Właściciel spojrzał na nas wszystkich, zatrzymując swój ciepły wzrok na mnie. Nie traćmy czasu, zróbmy jakieś próbne zdjęcia! Wenus jesteś piękna, zwłaszcza na tym zdjęciu w sukni ślubnej-znacząco się uśmiechnął.

Sobota, 28 maja 2016. Poczułam, że Bruna już nie ma obok mnie. Rozbudziłam się i zbiegłam na dół do kuchni skąd słyszałam krzątanie się. Mój słuch mnie nie mylił i dojrzałam tam moją zgubę, która na sam mój widok obdarzyła mnie wspaniałym, śnieżnobiałym uśmiechem. Dzień dobry księżniczko-ucałował moje czoło. Spotkamy się jeszcze kiedyś? Dasz mi swój numer? Co wy tu robicie? Ten tylk.