De Google e de WordPress para fornecer servizos e analizar o tráfico. Ao navegar neste sitio estás a aceptar o seu uso. And basado en feitos reais. Son a muller invisible,. And basado en feitos reais. Saio correr máis de tres meses despois e aguanto seis quilómetros como se aquilo formase parte rutina semanal. E fantasio, así en baixo, para o Rei. Non respiro, só escribo.

Se non vou nun bou, non vou. Dimanche, septembre 16, 2007. Coido que estes cinco euros de haxís levan alomenos seis quilos de merda. E por iso me poño a contar os dedos da miña man e vexo que son insuficientes para acariciar a túa cara. Por iso os barcos de panos de papel saen mal e pouco me importa cantar contigo que non tes tabaco para o teu mozo. E é que me río cando me falas da necesidade dun porto deportivo que as praias están mortas e non te sintes culpable.

Palavras para quando está tudo dito. É uma versom algo subida de tom de. Livro também conhecido como a Bíblia. PS Tanto a primeira ligaçom como a segunda podem ferir certas sensibilidades opostas. Nom, nom é a balsa. Saibam que no fundo do porto, no fundo do porto. Sobre as águas do Quê dirám? E chamava-se Primeiro os Amigos. O capitám e os seus marinheiros.

Acabo de ler o último comentario de Leo e entráronme ganas de volver por aquí. A poucas horas de deixar Southampton ata o ano que vén, creo que van sendo horas de dedicarlle unhas palabriñas a esta cidade feita de trociños de todo o mundo.

Sempre Son Os Mesmos Fillos De Puta. Aínda que me maten por poñer isto nna casa común. E canto traballo queda . O agasallo perfecto para Oko! Para que acabe odiándoos! .

Porque la -pathīa es a un tiempo sentimiento y dolencia, este blog no podía llamarse de otra manera. Porque sentir duele, pero no podría entender la vida sin la pasión del sentimiento. Y que quizás, o inevitablemente, en el macuto de la madurez va incluida la pérdida, como en la letra pequeña de los contratos. Aquello que algún día fue bueno. Placeres sencillos para días complejos. El olor a pimiento verde fresco derramándose por el filo del cuchillo. Que el sol te caliente los pies.

Atopo na de Juan Varela. Esta viñeta que El Roto. E que hoxe, Día da Liberdade de Prensa. Pode ser unha boa ilustración para parte dos problemas dos que adoece este oficio, que tamén é un negocio. E é que a liberdade de prensa, por desgraza, non consiste só en garantir que un xornalista poida escribir sen ser detido. Hai dous anos, na anterior vida deste mesmo blog, comentaba.

Viernes, enero 20, 2006. De vellos compañeiros, de namorados. Os tempos xa son chegados. Cantas horas no coche cantando esta cancion. Sábado, enero 14, 2006. Que eu sei sempre o que pasa con estas cousas. que agora todo parece moi facil, pero vasme olvidar, seino, seino. Que nun ano pasan cen mil cousas e a veces ningunha boa. Que se esqueces cousas que prometiches vou deixarme morrer polos bares.