Być kobietą to strasznie trudne zajęcie, bo polega głównie na zadawaniu się z mężczyznami. Och, witaj, Harry - powiedziała cicho. Kiedy ten niechący na nią wpadł, zmarszczyła lekko czoło, bo przez to wyrwał ją z jej bujania w obłokach. Witaj, Kordelio, co u ciebie słychać? Zapytał po chwili, jakby ich spotaknie nie było przypadkowe tylko raczej celowe. Słuchaj mogę cię poprosić o przysługę? .

Co prawda miała na sobie mundurek, ale był on nieprzepisowy. Zamiast czarnej, plisowanej spódniczki założyła obcisłe spodnie z dziurami, które miała na sobie w pociągu, kilka guzików od koszuli miała niezapiętych, a bordowy krawat w złote paski zwisał niezawiązany na jej szyi. Tylko plakietka prefekta mówiła o tym, że Lily piastuje to zaszczytne stanowisko. Stwierdziła, zaczesując pasmo swoich rudych włosów za ucho. Miejmy to już z głowy. Lily bardzo lubiła przechadzać się po uśpionym Hogwarcie.

Nie zauważyłem nawet kiedy minął tydzień. Cały czas chodziłem nabuzowany, nie potrafiąc się skupić na niczym. Poznałam kogoś i wydaje mi się, że to coś poważnego,.

8211; spytał się ktoś, a dziewczynka natychmiast rozpoznała w nim swojego tatusia. Musiał wrócić z pracy, tylko dlaczego był taki zdenerwowany? Jej tata nigdy się nie złościł. Mamusia podeszła do tatusia i przytuliła go.

No W takim razie to już jest koniec tej krótkiej przygody. W miarę możliwości pociągnęłam to opowiadanie, jak tylko się dało.

Sobota, 10 grudnia 2016. Słońce ponownie wschodzi nad horyzontem. Dzieje się tak od zalania dziejów i ani wojna, ani katastrofa naturalna nie jest w stanie tego powstrzymać. Podobnie też, żaden kryzys, żadna zdrada nie zmienia praw, którymi rządzi się świat. To prawda, poranek jest chłodniejszy niż wczoraj. Można tylko zgadywać, czy przyczyną są warunki pogodowe, czy może jednak brak kogoś, kto był, lecz odszedł? Conn mimo wszystkiego, co wydarzyło się kilka g.

Tonks tego dnia obudziła się w znakomitym humorze. Otworzyła oczy i czym prędzej wyskoczyła z łóżka. Słońce przyjemnie zaczęło przygrzewać jej twarz. Otworzyła okno na całą szerokość i nawet nieprzyjemne skrzypienie nie odciągnęło jej uwagi od pięknego krajobrazu rozpościerającego się za oknem. Z lekkim żalem zsunęła się z parapetu i na bosaka podbiegła do szafy. Otworzyła ją i zamyśliła się. Spojrzała na swoje odbicie i uśmi.

Wtorek, 10 stycznia 2017. Czuję wiatr we włosach oraz na całym ciele. Nad sobą widzę sylwetkę ojca, który mówi do mnie z pretensją. To jakieś szaleństwo! Odkrywam, że wcale nie jestem w swoim pokoju. Siedzę na drewnianym pomoście, tuż przy jeziorze. 8212; Co ty tutaj robisz, Ellen? 8212; Pyta ojciec z wyrzutem w głosie. 8212; A więc? .