Monday, May 25, 2015. یه تاریخچه وبلاگم نگاه میکنم. در 12 ماه گذشته دو پست بیشتر ننوشته ام. خودسانسوری مرا به ابتذال حرفهای روزمره کشانده . این روزها نه حواسم چمع میشود که بیش از مطالب یک صفحه ای را . بخوانم و نه میتوانم بیشتر از دو خط استاتوس فیس بوکی چیزی بنویسم. مثل نخ آویزان در تشت غلیظ نمکم که تبلور را انتظار میکشم. بیش از آنکه علت باشم این روزها شاهدم. حیف که زندگی مجال نمیدهد وگرنه دلم میخواست کنار این رود خروشان زندگی کمی نظاره گر باشم. Saturday, December 27, 2014.

این وبگاه درباره چیزی نیست. قبلا از این تنهاییهایی هر چند وقت یک بار خیلی خوشحال میشدم. شاید به خاطر اینکه تنهاییها بیشتر از هر چند وقت یک بار شدهاند یا شاید به خاطر اینکه دیگر هیچ چیزی فرقی ایجاد نمیکند.

A Man Called Old Fashion. آن گوشهی دنج سمت چپ. آواره بر فراز دریای مه.

یادداشت های روزانه ی خانم کرفس. یک شنبه ها بدجور غمگینم. یه اهنگ خیلی غمگین توی سرم تکرار میشه. چند شب و روزه که خوابم اشفته ست. یا شاید از لطفی که توان جبران کردنش رو ندارم. حداقل تا وقتی به نابودی خودم رضا ندم. مامان تمام زندگی ام درد میکند.

هرکه بدین سرای درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید چه آنکه بدرگاه ایزد بجان ارزد درین سرا به نان ارزد. این فصل را با من بخوان. بوی ریحان در باغ پیچید. زندگی به سادگی الفبای لاجوردی. همیشه برای یک نخ سیگار وقت هست. حرف دلی and راه رسیدن تا تو را سهراب می دانست and من سخت گشتم تا.