Uspokój się, już raz tutaj byłeś, przecież nie zrobi ci krzywdy. Przyszedłeś tylko przeprosić - po raz kolejny wypowiedziałem szeptem słowa otuchy skierowane w moją stronę. Już od kilku minut stoję jak idiota pod domem Ludmili i boję się nacisnąć jednego, maleńkiego guzika. Okay, raz się żyje - westchnąłem, po czym zadzwoniłem do drzwi. Sorry - w końcu udało mi się wydusić choć jeden wyraz. Tylko wypaliłem coś tak żałosnego. Nie potrzebuję twojej litości, wiesz? Ludmila spojrzała na .

Więc pewne było to, że przyjdzie także czas na zakończenie tego bloga. Wątpię, aby ktoś był przez to mega smutny, gdyż prawie nic się tutaj nie pojawiło i byłoby pusto jeszcze przez długi czas. Wiem, że stworzenie np. miniaturki wydaje się dziecinne proste, ale czasami nie można tego dokonać mimo usilnych starań.