Ο ουρανός είναι τεφρός, η θάλασσα είναι μαύρη. Και τα θολά τα κύματα κυλάνε με μανία. Στους άμμους, σα ναυάγια, είναι ριγμένες βάρκες. Και στο μικρό χορεύουνε το μώλο δυο καΐκια. Ριπές βροχής τη Θάλασσα τη Βόρεια μαστιγώνουν.

Της μέλλεται κάποια στιγμή να φορτωθεί ηθική. Αυτό είναι μάλλον ένα μέρ.

Περπατούσα στο γρασίδι του πάρκου. Και γριές στα καπέλα της νοσταλγικής Μπελ Επόκ. Αλλά πίσω μου έστεκε ο θάνατος. Χωρίς να κοιτάξω πίσω ξάπλωσα στο γρασίδι. Πάνω μου στάθηκε ο θάνατος. Γύρισα πλευρό κι έκλεισα τα μάτια. Ο Μαρά, ο .

Κι είναι το παράπονό τους τόσο αδύναμο. Και σβήνει άδοξα πριν αγγίξει το αφτί μου. Και μου την επιστρέφουν χωρίς να πουν λέξη φεύγοντας. Βγαίνουν από ένα τρίστρατο, με το στέρνο όλο αστέρια.

Στη μέση του δάσους υπάρχει ένα αναπάντεχο ξέφωτο που μπορούν να το βρουν μόνο όσοι χάνονται. Το ξέφωτο περικλείεται από ένα δάσος που πνίγει τον ίδιο του τον εαυτό. Μαύροι κορμοί με σταχτιά γένια λειχήνων. Τα δέντρα που είναι πυκνά περιπλεγμένα το ένα με το άλλο είναι νεκρά ως τις κορφές τους, όπου λιγοστά πράσινα κλωνάρια αγγίζουν το φως.