Από δειλία υποκαθιστούμε το αίσθημα του δικού μας τίποτα με το αίσθημα του τίποτα. Για να ξέρετε αν κάποιον τον παραμονεύει ή όχι η τρέλα, παρατηρήστε.

Τάρα τάρα τάρα τά! Ένα κύμα αγανάκτησης με κυριεύει. Δεν τα κάνει άνθρωπος αυτά, λέει κουνώντας το κεφάλι της, τα κάνει ο Ελλέν-Θεός.

Τον κράτησες στο χέρι σου. Με τη δική μας την αφή. Κι ο άνεμος που θα φυσάει. Θα τον πηγαίνει εδώ κι εκεί. Η Σιωπή είναι μια άγνωστη. Και κάθεται στο κρεβάτι μου. Μου φοράει το δαχτυλίδι της. Και με φιλεί στο στόμα. Μου δίνει τότε τις βελόνες.

Μπηγμένος αχινός στον ουρανό σου. Άηχη των Φιλιατών η μπάντα. Άσπρα τα κόκκαλά σου και γλειμμένα.

Διαλέγω τα άσπρα και τα χώνω στην τσέπη μου. Προχωρώ αγέρωχος μέσα στο λήθαργό μου. Με συντροφεύουν τα παιδιά, το σκυλί, το γουρούνι. Το γουρούνι είναι πιο πιστό ζώο από το σκυλί. ΕΧ Γονατάς, Το βάραθρο, εκδ.