Moje bzdury, radości i frustracje. Pierwsze wrażenie nie było dobre, ubrane w słowa brzmiało denerwuje mnie ten kraj . Pewnie kiedyś znowu będę miała dość, ale sam kraj mi się jednak całkiem podoba. Do tego komputer, ciuchy i buty robocz.

A jednak milczenia nie przerywają żadne słowa. Oswojenie się z myślą, że Babci nie ma. Boi się znowu stanąć w miejscu gdzie spoczywa jej najbliższa. Boi się przypomnieć tego, jak sama szła za trumną. I boi się znowu tego bólu na myśl, że jej już nie ma. I ta iskra, którą jest On, która napawa ją szczęściem.

A teraz o panu D. Żeby wszystko zrozumieć, musimy cofnąć się do listopada 2013. Miałabym wrócić po 3 latach do faceta, który rzec można mnie wystawił i musiałam oddać mu pierścionek zaręczynowy? W każdym razie po tym epizodzie zaczęło się też psuć już między mną a K. No i coraz częściej nawiedzały mnie myśli, że może K. nie jest tym jedynym i że może spotkam jeszcze kogoś innego. Ciągle nie myślałam tutaj o panie D.