Az sonra yazacaklarım lütfen yanlış anlaşılmasın. Bu asla bir kıyaslama değildir. Sadece hayatımızı güzelleştiren her bireyin aynı zamanda onu nasıl şekillendirdiği ile ilgili bir yazı bu. Eşim benden bir nebze daha rahat bir mizaca sahip olsa da ben bütün detaycılığım ve paranoyaklığımla onuda çoğu zaman kendime uyduruyordum. Tabi bu hengamede kızımızın nazlı mizacının ve hassas yapısınında büyük bir katkısı oldu. Ne zaman sınırlarımızı biraz gevşe.

Yeşil, kırmızı, sarı, siyah karton ve elişi kağıtları. Bu Çiçek, Başka Çiçek. Bardak boyamak ve süslemek için istenilen malzemeler.

5 sene dokunmadıktan sonra , sonunda yıkadık pakladık maaile. Defdef cezveyle minik minik su. İçim sıkıldı bu blog adresimin sürekli hata vermesinden. Ne yorum onaylayabiliyorum, ne resim ekleyebiliyorum. Oysa ben geçen yaz yemin etmiştim. Tamam tam anlamıysa utancımdan yerin dibine girmiş değilim ama yine de geçen. Peek a boo, I see you.

Mutad düzenimi sabah bulmayı seviyorum, bulamadığımda sinirleniyorum. Mesela çayımı her zamanki kupamda içemedim. Arabayla gideceğim yolu bulamam diye metroya bindim, ne kadar oryantasyon özürlüsün be tugba diye cık cık cık yaptım bi sürü. Metroyla 150 tane merdiven indim, çıktım; keşke giymeseydim bu topukluları bu kadar diye asabiyet yaptım. Bir sürü işim var, hiçbirini yapmak istemedim.

Artık 6 yaşını doldurdu ve küçük bir delikanlı oldu. Bu sene Erol dedesini kaybettik oğlumun. İlk acısını yaşadı maalesef, Allah rahmet eylesin Erol baba, dunya iyisiydi. Bilenler bilir, sonra kendisi 1. İlk dönemler hem bizi hem kendini çok ama çok zorladı. Biraz da dedesinin hastalığını her ne kadar ona çok hissettirmemeye çalıştıysak bile paratoner gibi duyguları hissettiğinden bundan çok etkilendi. Ama onlar da geçti gitti neyse ki. Bize de onu layıgıyla yetiştirmem.

Uzun uzun liste liste bir şeyler yazmayacağım. Kısaca şu soruların yanıtlarını bulalım. Yazalım bir kağıda puanlayalım , önceliklendirelim. Hangisi sizin için önemli ise ona göre karar verin. Sonuçta en kıymetliniz için yaşıyorsunuz bu gelgitleri kafanızda. Eğer İstanbul gibi büyük bir şehir de yaşıyorsanız ve çalışan bir anne iseniz,. Bulunduğunuz şehirde hiç bir akrabanız yok ise, devlet okulu bayağı zorlar sizi. Herşeyi öğrensin herşeyi bilsin, hiç bir şeyden geri kalmasın ist.

Oh God I am free. Samos dağlık tepelik bir ada ama ben bunu adaya ayak basana kadar pek anlamamıştım. O yüzden kalacağımız pansiyonun deniz kıyısında hatta doğrudan plajda olmasını beklerken merdiven çıkmak zorunda olduğumuzu görünce bir hayli şaşırdım. Sonunda, valizleri odaya bıraktık, plaj çantamızı hazırlayıp önce henüz kahvaltı bile edemediğimiz için yemek yiyecek bir restoran bakınırken La Casa.

Şimdi buradayım buradan yazacağım bir süre bırakmam bırakamam artık anılarımı biriktirmeyi, sonra dönüp okumayı bol bol yazmayı. Ne bitmez bir migren ağrısıymış bu. Bu sayede insanın zorda kalınca, asla yapmam dediği şeylere bile boyun eğebileceğini anladım. Bağlar bağlamaz patateslerin suyunun soğukluğuyla bir ohh dedim, .