Τίποτε δεν χάνεται, τίποτε δεν επιστρέφει το ίδιο, τίποτε δεν ξέρουμε. Aλήθεια δεν υπάρχει, μονάχα ο νους υπάρχει. Κι επειδή μου αρέσουν οι εκπλήξεις, έχω πάντα την αποθήκη μικροπραγμάτων μου σε ένα χάος. Ποτέ δεν ξέρω τι θα βρώ πάντα με εκπλήσσει. Μερικές μέρες πριν, καθάριζα το δωμάτιό μου πριν από μία από τις τελευταίες μου επιστροφές στο νησί. Μια από τις τελευταίες πριν κλείσει ο τρέχων κύκλος της ζωής μου δηλαδή. Βρήκα ένα γράμμα ερωτικό, προς την Άνα, ένα γράμμα που ποτέ δεν θα δ.

Στα τελευταία χρόνια της ύπαρξης της Κυπριακής τοπολαλιάς σαν ένας από τους τελευταίους Κυπριακόφωνους προσπαθώ να συγγράψω με τον λίγο νου που έχω. Πραγματεύουμαι την τοπολαλιά δημιουργώντας ποίηση και δοκίμια για τα δρώμενα σε όλους τους τομείς της Κύπρου ευελπιστώντας στην ανανέωση του ενδιαφέροντος στους Κύπριους για την τοπολαλιά τους. Σάββατο, 30 Ιουνίου 2012. Ιούνιος 2012 εις μιάλην υπεραγοράν σε πλούσιαν περιοχήν της πρωτευούσης.

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011. And when it hurts like a son of a bitch just before apathy sets in, you realize that you took the right decision for everyone else but yourself. But at what cost? Αναρτήθηκε από Virtual Dreamer. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Making space in my head.

Βλέπαμε χτες τις φωτογραφίες του γάμου, πρέπει βλέπεις επιτέλους να αποφασίσουμε ανάμεσα στις χιλιάδες ποιες θέλουμε να μπουν στο άλμπουμ το δικό μας και ποιες στων γονιών μας. Η αλήθεια είναι περισσότερο τις χαζεύαμε χτες παρά να αποφασίζουμε. Χαζεύαμε τους καλεσμένους, θυμόμαστε περιστατικά που είχαν συμβεί, κουτσομπολιά και τέτοια. We need them for a wedding. You two wedding together? Eh, no. A friend is getting married.

Ποττέ εν ήμουν υπόδειγμα σωστής συμπεριφοράς στην τάξη, λόγο του μοναδικού μου έρωτα στο να πειράζω κόσμο ή να σκιτσάρω, στην εξάρτησή μου από τον ύπνο στο θρανίο και φυσικά το απίστευτο ενδιαφέρον που έβρισκα κάποτε στον τοίχο της τάξης ή κάποτε στο ταβάνι.