Przepraszam za czas, ale ten rozdział jest dosyć długi i niełatwo się go pisało. Chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali to fanfiction i jakimś cudem podobało im się ono. Wymieniałabym z userów, ale tego nie zrobię w obawie, że o kimś zapomnę. W każdym razie chyba dobrze wiecie, kto komentował i tym osobom dziękuję z całego serca, naprawdę, bez was to fanfiction pewnie nie zostałoby napisane, jakkolwiek oklepanie to brzmi. Dziękuję za to, że we mnie wierzyliście. Louis patrzy na funkcjonariuszy .

Innym może się to podobać, a jeszcze innym nie. Ale cóż coś się zaczyna i kończy się coś. Ale za to zapraszam na Reality ruin my life.

Iedziałam w ulubionej kawiarni, czekając na mojego chłopaka. 8211; Podać coś? 8211; zapytała uprzejmie kelnerka. Harry spóźniał się już dwadzieścia minut. Skinęła głową, przyjmując zamówienie. Chociaż, mogłam się tego spodziewać.

D razu zadzwoniłem do naszego znajomego, który zajmował się namierzaniem numerów. Był najlepszy w Londynie, lecz poznałem go, kiedy jeszcze mieszkałem w Sydney. Co słychać? 8211; Mam problem, jak szybko możesz do nas przyjechać? 8211; od razu przeszedłem do rzeczy, nie mając ochoty na zbędne pogadanki. 8211; Ma tam być sama? A co, jeśli ją znajdą? 8211; zaczą.

Wtorek, 20 stycznia 2015. Ostatni wpis, mam nadzieję, że nie muszę Was błagać o przeczytanie notatki autora. Dy tylko spróbowałam poruszyć palcem wskazującym prawej ręki i poczułam paraliżujący ból, od razu wiedziałam, że to koniec. Tak wiele rzeczy potrafiło wywrócić nawet najmocniejszy system wartości; wystarczyło kiwnięcie palcem, aby życie kompletnie nieznajomej osoby zmieniło każdy pojedynczy aspekt tego naszego. Chyba czułam się przerażona, choć nie powinnam; przecież uma.