Bo to jest właśnie to. Przyjaźń, która przetrwa wszystko. Blondyn podniósł wzrok znad laptopa, który trzymał na kolanach, próbując zlokalizować źródło dźwięku. jego przyjaciele także unieśli głowy. -Jeremie! Wołanie powtórzyło się i wtedy okularnik dostrzegł biegnącą ku nich Aelitę. A tej co jest? Nie młam ojęcia. -mrukną Odd z buzią pełną tostów z dżemem.

Aelita patrzyła, jak ikony plików odczepiają się od ścian Wieży i falami spływają w dół budowli, powoli znikając w kusząco białym rozbłysku światła u jej podnóży, który po krótkiej chwili wypełnił sektor górski, jak i wszystko wokół niej. Myślisz, że to dobry pomysł? Siedzieliśmy na jednej z parkowych ławek i staraliśmy się nie myśleć o przepadających nam właśnie sprawdzianach. Gimnazjum to nie taka prosta sprawa.

Wiesz w ogóle, gdzie mamy dotrzeć? Unosiliśmy się w mlecznych, ciężkich oparach, a towarzyszyły nam pełne niepokoju popiskiwania manty. Do jednej ze stacji Podziemia. Wzrok Williama utkwiony był gdzieś w przestrzeni. Odsunęłam się od niego i opadłam na wirtualny grzbiet tworu Xany, krzyżując nogi i ramiona, i starając się przebić spojrzeniem przez cyfrową mgłę.

W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć do końca. Mam drugie opowiadanie, jest ono trochę kontynuacją tego. KLIKNIJ TUTAJ, ŻEBY PRZEJŚĆ DO BLOGA. PS Dziękuję -Kaori za motywację w komentarzu.