Morning, went to madrasah till twelve. Surfed internet for more than 5 hours. Decide to watch videos on youtube. Oh, i love this song! Tertutup sudah pintu, pintu hatiku. Yang pernah dibuka waktu hanya untukmu. Kini kau pergi dari hidupku. Kuharus relakanmu walau aku tak mau. Berjuta warna pelangi di dalam hati. Sejenak luluh bergeming menjauh pergi. Tak ada lagi cahaya suci. Semua nada beranjak aku terdiam sepi. Dengarlah matahariku, suara tangisanku.

برشی از زندگی این روزها.

آرزو مي كردم كه تو خواننده ي شعرم باشي. که بلند است به اندازه ی حسرت زدگی. گیسوان تو به یادم می آید. که بلند است به اندازه ی حسرت زدگی. شعر چشمان تو را می خوانم. هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود. هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود. از دماغ من سرگشته خیال دهنت. به جفای فلک و غصه دوران نرود. در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند.

Semua hal yang telah dilewati kemarin ,saat ini ,dan besok pada akhirnya akan menjadi cerita lalu yang hanya sekedar bisa dikenang. Kamis, November 25, 2010. Now you want to be free. If you determined to leave. I will not stand in your way. And I will go far away from you. Make a big wall between us. I will always forgive you. But maybe not this time. I only want you to realize. That you have done wrong.