Środa, 29 lipca 2015. Spod kołdry dobiegł mnie zmęczony głos Marzeny. Po lekkiej chrypce poznałam, że jest w gorszym stanie, niż ja. Może spotkałabym kogoś, kto zostałby moim najlepszym przyjacielem, albo wpadła pod samochód? Warknęłam, podnosząc się szybko, ponieważ kucałam przy zabawie z psem, i o mały włos nie wpadając na latarnię. Zerknęłam ponownie na mopsa i przestałam uważać go za takiego rozko.

Wprawdzie siedzę w tym roku w domu, bo na studia zabrakło punkta. Tak, wciąż jestem pierwszą oczekującą na Analityce medycznej i przez najbliższy rok tam zostanę. Mimo to żegnam się z Wami na tym i raczej na tamtym blogu też. Jeśli miałabym Was zawieść stylem i jakością rozdziałów to wolę nie pisać w ogóle. Do zobaczenia, może kiedyś.

Lena zamruczała cicho czując przyjemny dotyk ciepłych męskich dłoni na swoim karku. Zamknęła oczy i oddała się w zupełności odprężającemu uczuciu, jakie towarzyszyło jej przy każdym muśnięciu jej ciała przez mężczyznę. Co się wydarzyło między Tobą a Michaelem przedwczoraj? 8211; Lena zapiszczała zdziwiona i od razu się spięła, co nie umknęło masażyście, który natychmiast zaczął rozluźniać napinające się mięśnie.

Sobota, 22 sierpnia 2015. Wziąć Ci coś? 8211; uśmiecham się pod nosem, czując unoszący się w powietrzu zapach parzonej kawy. Na długo wyjechała? Ach tak, kup mi jakąś kanapkę.

Niestety od pewnego czasu te dni kiedy mam ochotę skończyć z tym oto blogiem i moją blogową historią przeważały nad tymi,kiedy rozpiera mnie energia. Nie potrafiłam się za to zabrać. Byl pomysl zeby dotoczyć to opowiadanie do końca,bo wbrew pozorom niesamowicie żzyłam się z moją humorzastą Darią. Jaka autorka tak bohaterka w moim przypadku. Czwartek, grudnia 17, 2015.

We keep this love in a photograph. Sobota, 13 sierpnia 2016. Wyszłam z budynku i skierowałam się w stronę dworca by znaleźć najbliższe połączenie z Oslo do Trondheim. Chciałam już tylko przekroczyć próg domu i żyć ze świadomością, że mam spokój od skoczków przez blisko tydzień. Zamierzasz tłuc się jakimś autobusem całą drogę? Tak Masz z tym jakiś problem? Zdjęłam torbę podróżną z ramienia i spojrzałam w oczy Andreasa. Może spróbujemy się nie zabić w drodze do Trondheim i pojedziesz ze mną? Spojrzałam w j.

Słońce przeszło już wyraźnie na zachodnią część nieba. Wyszła na totalną idiotkę, która jechała przez pół Niemiec po to, by wziąć udział w imprezie urodzinowej swojego. no właśnie, kogo? Jakim cudem nie sprawdziła w Internecie, kiedy ma urodziny? Jak to się stało, że tego nie widziała? Boże, jaka masakra! .

Przeprowadziliśmy się kilka lat temu z Narvik, bo tata dostał lepszą pracę. Ktoś by pomyślał, że przecież nie jestem biedna, mam rodzinę, zdrowie, własny pokój i co jeść. Jak mam prawo narzekać? Ale nikt nie był na moim miejscu. Nie wie, że jeśli ktoś z duszą podróżnika, spontaniczny, kochający sarkazm i wolność, nagle zostanie zamknięty w domu, to pomału zaczyna brakować tlenu. Muszę zrobić zakupy, ponieważ lodówka jest całkowicie pusta.