شیفتگان پرواز را میل به خزیدن نیست. انسانهایی که فقط به فکر آسایش خود هستند و بس. انسان نمی تواند به آسمان نیندیشد. مگر انسانهایی که عمر را بی چرا. سر بر زمین فرو برده اند. و پوزه در خاک دارند. و غرق در آب و علف اند. هنوز هم نمیدانم دکتر شریعتی فهمید زندان. در مورد چیزهایی که می بینم و.

Alr j attend vos comz.

ما ساکن عصر جمعه هاییم . این بار قسم به دست عباس بیا. روزی او خواهد آمد و دلبری ها رنگ بودن به خود میگیرد. و عشق را در قلبت ندا خواهی داد. خواهد آمد مرهم زخم علی مرتضی در کوچه ها. مبادا بدوزی نگاه دلت را به مردم.

مردم در خوابند وقتی که می میرند بیدار می شوند مولا علی ع. مي بري تا پس ديوار هاي ترد. كه فصل به فصل تنهايي مرا. به خود نشان گرفته اند. چه زخم ها دارد تنم. چه درد ها دارد دلم. و نگاهم از سنگيني اين همه بار. از زمين بر نمي خيزد دوباره باز. از پس هزار پرده من. سر مي دهم ترا نجوا. و نه رنگييم كه ترا نشان باشد. و مي دانييم هم خود.