Może właśnie pamięć wprawia w ruch. Ostatni raz patrzę na to pomieszczenie. Sześć lat przebywania tutaj cały czas. Nie potrafię wyobrazić sobie świata, w którym teraz przyjdzie mi żyć. Mam nadzieję, że zmienił się na lepsze, a na listach przebojów nie króluje Tokio Hotel. -Znaczy nie, nic nie jest dobrze- dodaję po chwili i ruszam w stronę przyjaciółki, którą przytulam. Pytam, by w końcu móc wyjechać z tego miejsca.

Will you still be here tomorrow. Will you leave me lost in my shadows. Ale tym razem sytuacja jest raczej z cyklu tych wyjątkowych. W sumie nawet nie zamierzałam się buntować. Momentem, na który czekałam, o którym marzyłam. Poprawka, oni marzyli miliardy mocniej niż ja, jeśl.

We keep this love in a photograph. Sobota, 13 sierpnia 2016. Wyszłam z budynku i skierowałam się w stronę dworca by znaleźć najbliższe połączenie z Oslo do Trondheim. Chciałam już tylko przekroczyć próg domu i żyć ze świadomością, że mam spokój od skoczków przez blisko tydzień. Zamierzasz tłuc się jakimś autobusem całą drogę? Tak Masz z tym jakiś problem? Zdjęłam torbę podróżną z ramienia i spojrzałam w oczy Andreasa. Może spróbujemy się nie zabić w drodze do Trondheim i pojedziesz ze mną? Spojrzałam w j.

Słońce przeszło już wyraźnie na zachodnią część nieba. Wyszła na totalną idiotkę, która jechała przez pół Niemiec po to, by wziąć udział w imprezie urodzinowej swojego. no właśnie, kogo? Jakim cudem nie sprawdziła w Internecie, kiedy ma urodziny? Jak to się stało, że tego nie widziała? Boże, jaka masakra! .