و منظومه ی گل های پرپر در یادها باقی ست. قصه ی پرپر شدن در آب. درد همیشه درد است و هیچگاه رنگ تکرار نمی پذیرد. شب تاریک و سنگستان و مو مست. بسیار سپاس گزارم از لطف همیشگی تان.

روزی خدارا سرزنش می کردم. روزگاری خدارا سرزنش می کردم. که دنیا را اینگونه آفرید! که به دنیایم آوردند. من برای پرندگان دانه می ریزم. انجمن شعر دوستانه ی ورامین.

یکشنبه بیست و سوم آبان ۱۳۹۵. خورشید روز واقعه خاکسترش خوش است. از باغها شنیدهام این را که عطر یاس. دریا همیشه حاصل امواج کوچک است. یعنی علی به بودن با اصغرش خوش است. در راه عشق دل نه که ما سر سپردهایم. حتا حسین پیش خدا بیسرش خوش است. جایی که آب همسفر ماه می شود. دلها به آب نه که به آبآورش خوش است. جایی که پیشمرگ پدر می شود پسر. اولاد هم نبیرهی پیغمبرش خوش است. عالم شبیه آن لب و دندان ندیدهاست.

یاد خالق خاطره های خوش خردسالی خزان زده ی ما. باران که می بارد فصل عشق بازی پدر آسمان با مام زمین است. ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه.