Ma seul richesse est mon amitié.

درد می ک ند ه نوز جای دوست داشت ن ت. آرامش این روزا رو مدیون. محل سگی ام که به خیلیا نمی زارم . مال ش نیستے , ڪﮧ مآل ما باشے. شنبه بیست و سوم آذر 1392. مآ شدن من و تو. انگآر استغفرالله ترین ضمیر عآلم بود. روزهای بیرنگ پر رنگ کند. آدمای لبریز از نفرت! عرق سگی های پست فطرت! .

دگرها شنیدستی این هم شنو. بگفتا به رستم كه ای نیكزاد. كه هم نون و هم آب باشد در آن. تهمتن روان شد سوی خانه اش. شتابان به دیدار رایانه اش. دگر صبر و آرام و طاقت نداشت. نكرد هیچ صبر و نداد هیچ لفت. به فیلم و به موزیك و شرح. به ناگه چنان سیستمش كرد. كه رستم در آن ماند مبهوت و منگ. همی كرد هنگ و همان شد كه بود. تهمتن كلافه شد و داد زد.